Waar je met een vinger naar de ander wijst…

Het is deze week De week van de Vruchtbaarheid. Wist je dat het voor 1 op de 6 vrouwen/mannen/stellen niet vanzelfsprekend is om een kindje te krijgen?

Nog steeds wordt er niet veel over ongewenste kinderloosheid gesproken. Het is nog altijd een stil en verborgen verdriet, omdat mannen, vrouwen, stellen die hiermee worstelen, het ontzettend moeilijk vinden om erover te praten.

Vertel jij werkelijk hoe het met je gaat wanneer iemand daarnaar vraagt? Of is jouw standaard antwoord vaak: ‘Ja, goed hoor, lekker zijn gangetje’? Terwijl je je eigenlijk misschien wel super k** voelt en het huilen je nader staat dan het lachen. Maar dat vertel je niet, want wie zit daar nu op te wachten…

Lange tijd was ik boos op en teleurgesteld in verschillende mensen uit mijn omgeving die wisten waar wij mee bezig waren. Ze vroegen nooit eens hoe het echt met mij/ons ging, wat het fertiliteitstraject met mij/ons deed; de achtbaan van hoop, verdriet en teleurstelling, om daarna weer direct vol goede moed opnieuw te beginnen. Ze vroegen nooit hoe het voor ons is om geen kinderen te kunnen krijgen, hoe wij omgaan met dit intense verdriet. Nooit een belletje, nooit een kaartje, nooit een bosje bloemen, nooit een vraag. Nooit!

Het deed me ontzettend veel pijn. Het maakte me verdrietig. En ik voelde me soms echt heel erg alleen. Zeker in de jaren waarin je zoveel hoop hebt en er alles aan doet om zwanger te worden. Maar ook daarna, wanneer eigenlijk wel duidelijk is dat dat nooit gaat lukken. Dat onze droom ophoudt en wij dus nooit papa en mama worden.

‘Waar je met één vinger naar de ander wijst,
wijzen er altijd 3 naar jezelf terug!’

Toen ik een tijd terug bij bovenstaande situatie stil ging staan, realiseerde ik me ineens heel goed dat ik naar deze mensen toe ook weinig initiatief nam. Ik heb ze nooit betrokken bij ons traject en proces. Ik heb nooit verteld wat dit met mij/ons deed. Ik heb ze nooit echt op de hoogte gehouden. En ik realiseerde me nog sterker dat ik eigenlijk ook weinig interesse in deze mensen heb gehad. Nooit een belletje heb gepleegd, geen kaartje gestuurd of bosje bloemen. Nooit eens gevraagd hoe het nu echt met deze mensen ging. Wat het met hen doet dat wij geen kinderen kunnen krijgen.

Ik hoor vaak van Bondgenoten dat ze moeite hebben met hun omgeving. Familie of vrienden die weinig interesse tonen, waardoor ze zich heel erg eenzaam voelen. Ik adviseer ze dan altijd te kijken hoe ze hierin zelf actie kunnen ondernemen. Waar laten ze zelf misschien wel, onbewust, steekjes liggen? Wat zou een eerste stap kunnen zijn om de relatie zoveel mooier, opener en eerlijker te maken en waarbij er voor beide partijen ruimte is om te vertellen hoe het echt met je gaat? Aan te geven wat een bepaalde situatie met je doet. Maar ook door te vertellen wat jij nodig hebt of wat jij prettig zou vinden in het contact met elkaar.

Ik weet bijna zeker dat, in welke situatie je ook verkeert, jouw omgeving er wel graag over wil praten, maar het waarschijnlijk niet aandurft omdat het misschien wel te pijnlijk of te emotioneel voor je zou kunnen zijn. Of hij of zij heeft geen idee hoe erover te beginnen. Ook de gedachte ‘ze zal er zelf wel over beginnen als ze daar behoefte aan heeft’ komt vaak voor. De een durft er dan niet naar te vragen, de ander heeft het idee dat er geen interesse voor hem of haar is. Zo jammer, want hierdoor kunnen relaties met familie en vrienden zo pijnlijk worden en zelfs uiteindelijk kapotgaan.

Praat met elkaar, praat! Het is zo ontzettend belangrijk!

Liefs,
Mariska

P.s.: Op zaterdag 5 december organiseer ik een speciale Bondgenotenbijeenkomst voor vrouwen die ongewenst kinderloos zijn. Dit keer met het thema ‘Geef stem aan je emoties’. Het wordt een mooie dag waarin genoeg ruimte is om je verhaal te delen. Daarnaast gaan we aan de slag met oefeningen en geef ik tips en tricks die je helpen makkelijker te praten over dit gevoelige en vaak onbegrepen onderwerp.

Als extraatje heb ik deze keer een hele speciale gast uitgenodigd die op haar ‘eigen wijze manier’ een masterclass verzorgt rondom het thema ‘Geef stem aan je emoties!’. Stiekem ben ik een beetje verliefd en jaloers op deze dame, want ze is zo ontzettend leuk en vrij in haar doen en laten 😉

Meer informatie en aanmelden kan hier. Doe je dit voor 22 november, dan krijg je een hele mooie vroegboekkorting. Maar wacht niet te lang, want er is maar plek voor max. 8 Bondgenoten. En vol = vol!
Uiteraard hanteer ik de RIVM-richtlijnen.

Zelfs als je grootste droom onmogelijk blijkt te zijn, is er nog zoveel mogelijk!