Ik weet hoeveel verdriet je kunt hebben als je ongewenst kinderloos bent. Hoe moeilijk het is om erover te praten. Hoe ingewikkeld het is om te voelen wat je nodig hebt. Hoe pittig het is om je leven anders in te ‘moeten’ richten. Hoe lastig het is om grenzen aan te geven. Hoe het contact met je lichaam totaal uitgeschakeld kan zijn. Ik weet het, want I’v been there…

Erover praten helpt enorm, geeft lucht, ruimt op en maakt dat familie, vrienden, buren, collega’s weten wat er in je omgaat en je kunnen steunen als je dat nodig hebt. Je staat er niet alleen voor. Maar erover praten kan behoorlijk confronterend, verdrietig, pijnlijk of frustrerend zijn waardoor je het niet, of veel te weinig, doet.

Praten alleen is vaak ook niet genoeg. Het helpt je zeker de eerste moeilijke jaren door maar daarna kun je toch, soms opnieuw, vastlopen. In je hoofd heeft het verdriet en het gemis een plekje gekregen. In je lijf waarschijnlijk nog niet. Onbewust blijf je dat voelen, blijft er iets borrelen wat steeds harder gaat koken. Je merkt dat je maar geen beslissingen kunt nemen, je weet niet wat je nu precies wilt gaan doen, je merkt dat je vooral heel erg vanuit je hoofd alles beredeneert. Je bent de verbinding met je lijf, met je hart, met je gevoel verloren. En je hebt misschien zelfs fysieke klachten hierdoor. Geen zorgen, ook daar ben ik doorheen gegaan.