Liefde is…
Mariska |
‘Liefde is een werkwoord!’
Ik las deze zin onlangs in een boek, geen idee meer welk boek, maar hij sloeg de spijker op zijn kop.
Bijna 2 jaar geleden hadden Hans en ik het samen zwaar. Voor het eerst, in toen 19 jaar, gingen we door een flinke crisis heen. Ergens waren we elkaar kwijtgeraakt. Hans druk mijn zijn dingen, ik met de mijne. Een samen… dat was er niet echt meer bij. En als we wel samen waren, dan was het vaak niet bepaald gezellig.
Nee, we hadden geen knallende ruzies. We vochten elkaar de tent niet uit. Deden we dat misschien maar. We negeerden elkaar en de stiltes waren afschuwelijk. Vreselijk. Praten hierover deden we niet, konden we niet. Met de koppen in het zand gingen we stoïcijns door en leefden langs elkaar heen.
Totdat ik, na echt heel veel slapeloze nachten en met een hartslag van 200 km per uur, besloot dat ik zo niet verder kon en wilde. Zodra Hans wakker werd gooide ik het hoge woord eruit; ‘ik ga weg, ik ben er klaar mee!’ Ik pakte een koffertje in, laadde Cartouche in de auto en vertrok een uur later naar mijn ouders. Hans verdwaasd en in shock achterlatend.
Ik wilde leven, genieten, samen leuke dingen doen, aandacht hebben voor elkaar. Blij zijn om thuis te zijn of te komen, om elkaar te zien. Het gevoel was weg. Het was er niet meer. Ik voelde me meer alleen dan al die jaren dat Hans de wereld over reisde voor zijn werk.
Een vreselijke dag volgde. Ik wist dat ik Hans enorm veel verdriet deed. Ik was zelf ook gebroken. Kon alleen maar huilen. Natuurlijk was weggaan niet de oplossing. Na 19 jaar samen ‘zomaar’ opgeven ook niet. Een dag later reed ik dan ook weer terug naar huis en we begonnen met praten.
Maandagavond konden we gelijk terecht bij ‘mijn’ mevrouw. Hier hadden we hulp bij nodig. Geen idee of, vooral ik, de liefde terug kon vinden. Dit had tijd nodig. Hoe lang? Geen idee. We hadden werk te verrichten. De mouwen op te stropen. Maar we gingen ervoor. We maakten afspraken en we praatten. We namen de tijd voor elkaar. We spraken onze wensen uit, deden weer moeite voor elkaar. We gingen samen aan de slag maar ook ieder apart.
Langzaam vonden we elkaar en de liefde weer terug. Was het een leuke tijd? Nee zeker niet. Was het waardevol? Enorm. Het grootste cadeau dat we elkaar konden geven. We hebben hier samen zoveel van geleerd. Liefde is een werkwoord. Je hebt oog te houden voor elkaar én voor je eigen wensen en verlangens. Je hebt te praten, te vragen én te luisteren. Jij hebt jouw werk te doen, je partner heeft zijn of haar werk te doen, samen heb je werk te doen en ben je verantwoordelijk voor jullie relatie.
Samen praten hierover is al een enorme uitdaging, laat staan hierover praten met de mensen om je heen. Die je dierbaar zijn. We hebben het gevoel het zelf op te moeten lossen. We willen niemand hiermee belasten en het zeker niet aan de grote klok hangen. We schamen ons er misschien zelfs voor.
Geloof me, je of jullie zijn niet de enige die hiermee worstelen. Praat erover. Vraag om hulp. Wacht niet tot het echt, echt, echt te laat is!
Liefde is een werkwoord lieve mensen!
Liefs,
Mariska