‘Ik kan eindelijk gaan leven, na 52 jaar!’
Mariska |
Stralend zit ze tegenover me in een prachtige nieuwe jurk. ‘Voor het eerst in mijn leven durf ik me vrouwelijk te kleden zonder dat ik bang ben, zonder twijfels of onzekerheid, zonder me druk te maken over wat een ander ervan denkt.’
‘Ik hoef niet meer sluipend door het leven te gaan, ik ben het zo waard om ruimte in te nemen, mezelf zichtbaar te maken. Ik hoef me niet meer te verstoppen.’
Twee weken geleden deed ze mee aan het bevolkingsonderzoek in de borstenbus. Niet bepaald een pretje en iets waar ze naar uitkeek. Ze had bedacht haar borsten zowel voor- als achteraf liefdevolle aandacht te geven, te koesteren, iets wat ze door nare seksuele ervaringen eerder nooit gedaan zou hebben. ‘Ik kon mijn borsten echt niet aanraken maar nu wel, ik ben zo trots op mezelf!’
Haar woordenstroom houdt niet op, de ene overwinning na de ander komt voorbij. Ze voelt zich zo sterk dat er nu ook ruimte ontstaat om nog een belangrijk thema aan te kijken, iets wat gewist was uit haar geheugen, een zwarte vlek. Een cruciaal moment in haar leven waar we nu, zonder in het trauma te verdwijnen, naar toe konden gaan, licht op konden schijnen zodat er heling kon ontstaan.
‘Maris, ik kan eindelijk gaan leven, na 52 jaar! Je weet niet hoe dankbaar ik je ben.’
Jij weet niet hoe dankbaar ik jou ben mooie, dappere vrouw. Jou zo te zien stralen en glunderen, de enorme transformatie die jij hebt ondergaan, de moed en het lef om na zoveel al geprobeerd te hebben, toch nog een keer je stoere stappers aan te trekken en mij jouw pijn toe te vertrouwen, maakt mij ongelofelijk trots op jou en dankbaar voor het prachtige werk dat ik kan en mag doen.
