Hoop

3 jaar geleden, precies 15 jaar nadat ik gestopt ben met de pil, heb ik een tatoeage laten zetten op mijn pols. Een hele bewuste keuze. Een tattoo met een bijzondere betekenis: een hartje en een kruis verstrengeld in elkaar. Geloof en liefde! 

Al ben ik niet heel kerkelijk, ik geloof in God en het Universum. Ik geloof dat er meer is tussen hemel en aarde. Dat geloof, ben ik nooit verloren. Ook de liefde voel ik bij alles wat ik doe, in alles wie ik ben en in alles om me heen. Ook de liefde ben ik nooit verloren. Maar hoop…

Voor mijn eerste heilige communie kreeg ik een geloof, hoop en liefde bedeltje. Een prachtige drie-eenheid. Iedere keer als ik naar mijn tattoo kijk, mis ik het hoop-symbool. Maar hoop was ik na al die jaren verloren. Ik had zo lang gehoopt op een kindje. Zo vaak gehoopt dat het deze maand wel zou lukken. Keer op keer, maand na maand, jaar na jaar, volgde er teleurstelling. Dus hoop, nee, die kwam niet op mijn pols. 

Naarmate de tijd verstreken is, merk ik dat ik de hoop eigenlijk nooit verloren ben. Dat het er nog altijd is. En nee, niet meer de hoop op een kindje maar wel hoop in de vorm van nieuwsgierigheid. Nieuwsgierig naar wat het leven voor mij in petto heeft. Nieuwsgierig naar wat er op mijn pad komt. Nieuwsgierig naar nieuwe kansen, mogelijkheden en uitdagingen. 

Wat een fantastisch inzicht. Zo had ik het nog nooit bekeken!

Zoals Edith Eva Eger in haar boek ‘De Keuze’ zo mooi omschrijft vraag ook ik me niet meer af ‘Waarom ik?’ Maar stel ik mezelf liever de vraag ‘Waarom niet ik?’ 

Misschien is het juist de bedoeling dat ik geen moeder ben geworden. Misschien is het juist de bedoeling om mijn verhaal te delen omdat ik er makkelijk over kan praten. Misschien mag ik de wereld laten zien hoe pijnlijk en verdrietig het is om geen kinderen te mogen krijgen in een maatschappij waar dat nog altijd zo vanzelfsprekend is. In een maatschappij die zo ontzettend maakbaar is.

Misschien is het de bedoeling dat ik vrouwen die ook ongewenst kinderloos zijn inspireer én coach. Misschien is het wel de bedoeling dat ik laat zien dat je ook een fijn leven hebt zonder kinderen. Misschien is het allemaal wel de bedoeling!

Op deze manier naar de situatie kijken werkt enorm bevrijdend. Ik kies ervoor om niet te blijven hangen in een slachtofferrol. Ik kies ervoor om te leven, te genieten, gave dingen te doen, mooie opleidingen te volgen, te investeren in mezelf, te investeren in ons en er te zijn voor jou. Daarbij druk ik het verdriet, de pijn en de leegte niet weg. Nee, ze mogen er juist heel mooi samen zijn. Maar ik kies er wel heel bewust voor om te stoppen met lijden en juist mijn aller- allermooiste leven te leiden. 

Misschien wordt het de hoogste tijd om hoop toe te voegen aan mijn tatoeage! 

‘Zelfs als je grooste droom onmogelijk blijkt te zijn, is er nog zoveel mogelijk!’

Liefs,
Mariska