Eenzaam

Bijna alle vrienden, familie en kennissen in onze omgeving, zijn inmiddels in het gelukkige bezit van een of meerdere prachtige schatjes, variërend in alle leeftijden. En wat ben ik eerlijk en oprecht ontzettend blij voor en gek op hun allemaal. Maar als je geen kinderen kunt krijgen, kan het soms ook behoorlijk eenzaam zijn. Gelukkig heb ik daar niet dagelijks last van, maar het overvalt je soms op momenten dat je het even niet ziet aankomen.

Voorspelbaar

Tuurlijk, tijdens verjaardagen weet je dat er ongeveer non-stop over de kids wordt gesproken, op Sinterklaasavond zie je hem ook wel aankomen, Vader- of Moederdag is ook zo’n lekkere en rond kerst en oud & nieuw ben je er ook wel op voorbereid. Van die dagen waarbij je soms het liefst in bed blijft liggen of de hele dag in joggingsbroek, met je haar door de war en de gordijnen dicht, zit te Netflixen.

Maar soms zijn er van die dagen waarbij je het even niet verwacht had. Dat het eenzame gevoel zomaar ineens de kop op steekt. Hier hoeft echt geen grote aanleiding voor te zijn, het zijn misschien zelfs wel de kleinste speldenprikjes die het meest pijnlijk zijn.

Saaie zondag

Zo hadden wij bijvoorbeeld vorige week zondag geen afspraken in de agenda staan dus we hoefden helemaal niets. Hans vindt dat heerlijk. Hij kan intens genieten van zo’n dagje hangen en een beetje rommelen. Ik niet, ik word er doodongelukkig van en voel me dan ineens super eenzaam. Ik mis gezelligheid en reuring in huis. Ik zou graag een spelletje doen, even naar de speeltuin gaan, koekjes bakken, knutselen of helpen bij het huiswerk maken. Maar ja, allemaal niet nodig. Natuurlijk weet ik ook wel dat ik zelf kan gaan wandelen, fröbelen of een boek lezen. Maar op zo’n moment heb ik daar nu net even geen zin in. En dus sta ik mezelf maar toe om een lamlendige hangdag te hebben.

Een ander voorbeeld

Afgelopen week was ik op een prachtig event met 60 inspirerende vrouwen. Een onwijze leuke, leerzame en goed verzorgde dag waar ik echt van genoten heb. Maar tijdens de lunch had ik wel weer even zo’n slik momentje. Ik stond netjes in de rij voor het buffet en achter mij stonden 2 dames gezellig te beppen. Schijnbaar kenden ze elkaar want er werd driftig gesproken over de kinderen. Ik stond er alleen en dan bekruipt je ineens dat ontzettende eenzame gevoel dat als een dolk recht in je hart steekt. En natuurlijk snap ik de dames, en natuurlijk is het logisch, en natuurlijk is dit het leven. Hello world!!! Maar het neemt niet weg dat ik een brok weg moet slikken, mijn schouders moet rechten en daarna heel snel op zoek ga naar een lief vriendinnetje die gelukkig ook aanwezig was.

Dit soort momenten zullen ons verdere leven altijd voorbij blijven komen. Ik vind het inmiddels niet erg meer. Soms is het genoeg om te slikken, soms rollen er tranen, soms maakt het mij kwaad. Het is prima, het is oké, ik accepteer het, sta het toe en ga daarna weer lekker door met hetgeen waar ik heel blij en gelukkig van wordt.

“Want zelfs als je grootste droom onmogelijk blijkt te zijn, is er van alles mogelijk.”

Lieve groet,

Mariska