Doorgaan

Wanneer je een kinderwens hebt en het wil niet vanzelf lukken, komt er een moment (of niet) dat je een bezoek brengt aan de huisarts. In ons geval was dat na ongeveer een jaar. We kregen direct een verwijzing naar het ziekenhuis…

Molen

En dan ga je een molen in van onderzoeken, wachten, nog meer onderzoeken, wachten en uiteindelijk, om alles uit te sluiten, een kijkoperatie in mijn baarmoeder. Niets aan het handje, alles ziet er keurig uit! Het zou gewoon moeten lukken… Maar waarom lukt het dan niet???

Natuurlijk waren en zijn we nog altijd blij dat er geen reden is gevonden. We hoeven elkaar niets kwalijk te nemen of ons tegenover elkaar schuldig te voelen zoals we in onze omgeving wel gezien hebben. Maar het dreef ons ook weleens tot wanhoop. Van de 100.000 redenen waarom het niet lukt, zijn er maar 100 bekend… (even gechargeerd gezegd.) Wij vallen onder de noemer ‘pech’ volgens de arts.

Behandelingen

Zoals in een eerdere blog geschreven zijn we het IUI en uiteindelijk het IVF-traject ingestapt. Een pittige tijd die draaide om heel veel hoop, heel veel geduld, heel veel teleurstellingen en heel veel verdriet. Met 6 mislukte IUI, 2 mislukte IVF en ca. 6 mislukte Cryo (bewaarde embryo’s uit een IVF poging) terugplaatsingen als resultaat.

Opgeven is geen optie

Een maand op, een maand af was het ritme. Dat klinkt als best relaxt toch? Nou, dat is het bepaald niet. Je zit in een enorme achtbaan die maar door, en door, en door gaat. Zeker als om je heen ook nog collega’s, vriendinnen, familie en buren zwanger worden, maakt dat het extra heftig. Dat wilden wij ook zo graag, dat opgeven of even een time out nemen geen optie was. Tanden op elkaar en doorgaan, het gaat een keer lukken.

Grenzen

Ik ging ál mijn grenzen ver over. Had behoefte aan rust maar nam het niet omdat de wens te groot was. Doorgaan, niet opgeven en flink zijn is mij met de paplepel ingegoten als kind van ouders met een eigen winkel. Niet alleen in dit traject, maar bij alles wat ik doe draag ik dat met mij mee. Dus na ieder ziekenhuis bezoek, iedere controle, iedere terugplaatsing, iedere punctie en iedere teleurstelling ging ik gewoon gelijk weer door met werken. Ik nam geen tijd om even verdrietig en boos te zijn. Schouders er onder en gaan.

Had ik maar beter naar mezelf geluisterd dan was ik misschien niet afgelopen jaren een paar keer goed onderuit gegaan met paniekaanvallen, klotsende oksels en straatvrees als resultaat. Bepaalde periodes van de afgelopen 15 jaar zijn echt geen pretje geweest. Maar achteraf gezien wel heel erg leerzaam kan ik nu gelukkig zeggen.

De maat vol

Na de laatste cryo terugplaatsingen was de maat vol. We hadden behoefte aan rust, wilden weer genieten van het leven, van de dingen die we wel konden en kunnen doen. Verzekeringstechnisch hebben we nog 1 behandeling tegoed. Heel lang heb ik gedacht, die doen we nog wel een keer. Was het nog een strohalm om aan vast te grijpen. Maar inmiddels zijn we bijna 9 jaar verder en hebben we daar helemaal geen zin meer in. Het is goed zoals het is.

Advies

Wanneer jij in dit traject zit, wil ik je heel veel sterkte en succes wensen, maar ik wil je ook meegeven heel goed naar jezelf te luisteren. Neem de tijd en doe niets overhaast. Zorg goed voor jezelf en je partner. En stop wanneer het voor jullie genoeg is geweest of dit nu in het voortraject is, na 1 of 7 pogingen of na behandelingen in het buitenland. Luister naar je hart, dat klopt altijd!

“Want zelfs als je grootste droom onmogelijk blijkt te zijn, is er van alles mogelijk.”

Lieve groet,

Mariska