Een steek van verdriet

Ik ben dol op kinderen en ik weet niet wat het is, maar ik trek ze ook altijd aan. Doe ik niets speciaals voor. Ik lijm ze niet met snoepjes of ijsjes. Ga niet met ze naar het pretpark. Ze mogen bij mij gewoon helemaal zichzelf zijn. Niets moet, alles mag. Maar… Met duidelijke grenzen. Nee is nee, ja is ja. 

Zo heb ik sinds dag één een klik met ons buurmeisje. Ze is 10 jaar en heeft autisme. Contact leggen is niet altijd even makkelijk voor haar; van huis gaan is best een uitdaging. Maar vanaf de allereerste kennismaking komt ze graag bij me. Terwijl ik aan het werk ben, komt zij even kleuren. Samen oefenen we haar topografie. En onze pup is direct stapelverliefd op haar. 

Afgelopen zaterdag hadden we een gezellige mini-buurtborrel bij de buren in de tuin. Terwijl de buurvrouw druk is met het maken van heerlijke hapjes, kruipt mijn buurmeisje voor het eerst bij mij op schoot. Gezellig even samen kletsen, vakantie-avonturen delen en praten over het nieuwe schooljaar. Mijn hart maakt een sprongetje.  

Eenmaal op bed krijgt haar moeder twee zeer belangrijke boodschappen mee die ze niet mag vergeten te vertellen en vragen. ‘Mam, wil je even zeggen dat ik iedereen heel lief vind en wil je Mariska vragen of ik morgen mee de honden mag uitlaten?’

De andere dag staat ze samen met haar broertje voor de deur. ‘Mariska, ga je al lopen?’ ‘Tuurlijk, kom op. We gaan gelijk.’ Paraplu’s mee, want het ziet er behoorlijk dreigend uit. Met z’n drietjes en Cartouche lopen we een rondje dijk. Samen hebben we de grootste lol. We rennen over de dijk, zitten elkaar achterna, spelen tikkertje en knuffelen met Cartouche. Mijn buurmeisje pakt heel voorzichtig mijn hand vast, en hand en hand lopen we over straat. Ik koester het moment. Zeg even niets en geniet. Wauw, hoe bijzonder is dit!

Eenmaal thuis stromen de tranen over mijn wangen. Tegenstrijdig gevoelens gieren door mijn lijf. Aan de ene kant was het zo fijn, zo gezellig, zo leuk om even lekker te knuffelen, te lachen en te rennen. Aan de andere kant gaat er een steek van verdriet door mij heen. Wat had ik graag zelf moeder geweest. Met mijn eigen kinderen hand in hand over straat gelopen, geknuffeld, gelachen en gerend. 

Ik ben onwijs dankbaar voor alle lieve kinderen om me heen; onze vorige buurmeiden, onze huidige buurkindjes, alle vijf de nichtjes die we hebben, het zoontje van mijn vriendin. Mijn moederhart stroomt over van liefde voor hen.

En, en… Dat omschrijft het beste mijn gevoel. Zo leg ik het ook altijd uit aan mijn klanten. Beide gevoelens mogen en kunnen er tegelijkertijd zijn, mogen allebei ruimte innemen en gevoeld worden. Je ‘mag’ het verdrietige gevoel niet onderdrukken. Het geeft letterlijk lucht om de tranen er te laten zijn. En tegelijkertijd is het zonde om de fijne momenten uit de weg te gaan, want ze geven een bak aan energie, plezier en liefde. Ze zijn zo ontzettend waardevol. 

Geluk en verdriet liggen vaak heel dicht bij elkaar. En, en!

Liefs,

Mariska

Zelfs als je grootste droom onmogelijk blijkt te zijn, is er nog zoveel mogelijk!