Buitenspel!

Afgelopen zondag was mijn nichtje jarig. Ze werd 6 jaar en vierde haar feestje op de camping.

Ik moet eerlijk bekennen, ik heb het al een keer verteld in een podcast, dat ik kinderverjaardagen heel lang niet echt heel tof vond. Te confronterend. Te pijnlijk. Te verdrietig. Ik ging wel, maar liever een paar dagen eerder of later. Maar op de dag zelf, nee, dan bleef ik liever thuis. 

Zo ben ik afgelopen jaren verschillende kinderverjaardagen bij mijn broer en schoonzus uit de weg gegaan. Want naast deze prachtige dame van 6, hebben zij ook nog een kleine mini Mariska van 4 en een kleine smurf van 2. 

Supertrots ben ik op dit hele gezin. Op mijn broer met zijn mooie meiden. Op mijn schoonzus die het zo goed doet en zo’n ongelooflijk liefdevolle en zorgzame moeder is en natuurlijk op de meisjes. Wat een kanjers. 

Maar die verjaardagen, dat bleef nog wel even een dingetje voor mij, voor ons. Want zoals het vaak gaat bij stellen met jonge kinderen, worden ze omringd met familie en vrienden ook met jonge kinderen. Zo ook hier. De zus van mijn schoonzus, de buurtjes, vrienden en collega’s, allemaal voorzien van 1, 2 of meer kids.

Een aantal jaar struikelde je over Maxi Cosi’s, rondkruipende baby’s, redderende ouders en enthousiaste opa’s en oma’s. En wij? Wij stonden met lege handen. Wij luisterden met alle liefde naar alle verhalen over de eerste tandjes, krampjes, stapjes en woordjes maar ondertussen wilden we ook zo graag een ‘normaal’ gesprek voeren. Gewoon over de dingen die nog meer in de wereld gaande zijn. Over wat er bij ons speelt. Maar door alle hectiek kwam dat er vaak niet van. 

We voelden ons een buitenstaander, niet op ons gemak en verdrietig. Wij hoorden er niet bij. Ja, we hoorden er wel bij, maar we deden niet mee. Buitenspel gezet door een leven zonder kinderen. 

Tot afgelopen zondag. Op de camping. Ik wilde ‘mijn meisjes’ zo graag zien dat ik besloten had om dit keer wel te gaan. Ik had er echt zin in. 

De meiden, hun nichtjes en vriendjes kunnen inmiddels zichzelf prima vermaken. Rennen van hot naar her, spelen in de speeltuin en komen alleen nog even langs voor een slok drinken en wat te snaaien. Of een dikke knuffel of een kus op een vers gevallen bult! 

Langzaam kunnen we weer ‘normaal’ een gesprek voeren. Elkaar vragen hoe het is. Waar je mee bezig bent en wat je bezig houdt. Zo fijn. Zo waardevol. Zo mooi. 

Ook ons thema kwam aan bod. Uitgebreid hebben we erover gesproken. Hebben verschillenden vertelt hoe zij in spagaat hebben gestaan of nog staan. Hoe zij ook worstelen tussen de blijdschap van het ouderschap en grootouderschap maar ook het verdriet om ons en de ongemakkelijkheid van de situatie. Hoe zij ‘gebaald’ hebben dat ze niet een gesprek konden voeren maar alleen maar als een soort 112-redder in nood brandjes aan het blussen waren en poepluiers aan het verschonen. 

Maar ook het gemis om ons wanneer wij er niet bij waren was jaren aanwezig. En dat laatste raakte mij enorm.

Ik had werkelijk waar geen idee dat dat het geval was. Wij gemist? Daar was toch geen tijd voor. Iedereen was druk met de kinderen, niet met ons. Maar wat heb ik me vergist. Wat had ik dit gesprek graag eerder gevoerd. Wat had ik dit graag geweten. Ik voelde me altijd zo’n buitenstaander, zo alleen en dat is dus zo onterecht geweest. Zo niet nodig. 

Zo zie je hoe belangrijk het is om het gesprek met elkaar aan te gaan. Te vertellen hoe het voor jou voelt om ongewenst kinderloos te zijn. Te vertellen aan je omgeving hoe pittig een kinderverjaardag voor jou is. Maar vergeet ook niet te vragen hoe dat voor de ander is. Betrek elkaar in ieders eigen proces hierin. Het geeft letterlijk zo veel lucht. Het maakt de band sterker, mooier en zoveel warmer. Maar ook je eigen niet-kloppende gedachtes worden hiermee onklaar gemaakt. En dat is zo fijn. 

Ik kijk serieus nu al uit naar de volgende verjaardag en het zien van de familie, nichtjes, neefjes en vriendjes.

Liefs, Mariska

Ps. op zaterdagmiddag 15 aug. van 13.00 tot ca. 16.00 uur organiseer ik een superfijne, kleinschalige middag voor vrouwen die ongewenst kinderloos zijn en hun verhaal willen delen. Herkenning zoeken bij gelijkgestemden.

Niet zwaar of ingewikkeld maar lekker met blote voeten in het gras. Fijn, veilig en in een intieme setting. Niets moet, alles mag.

Locatie; Asch (Betuwe) – Bijdrage; € 55,- incl. btw

Voor meer info, stuur gerust even een mailtje naar mij.

Want zelfs als je grootste droom onmogelijk blijkt te zijn, is er nog zoveel mogelijk!