On hold or alive?

Met tranen in haar ogen vertelde ze me dat haar/hun leven afgelopen 10 jaar stil heeft gestaan.

Ze wilden graag hun droomhuis verbouwen, maar ja, stel je voor dat ik zwanger word.
Ze wilden graag een mooie verre reis maken, maar ja, stel je voor dat ik…
Ze wilde graag een andere baan zoeken, maar ja, stel je voor dat…
Ze wilden graag een puppy in huis, maar ja, stel je voor…
Ze wilde graag een studie volgen, maar ja…
Ze wilden graag….

Wanneer je kinderwens zo groot en sterk is, zet je er alles voor aan de kant. Alles, echt alles heb je er voor over om zwanger te worden. Je bezoekt misschien het ziekenhuis en gaat de malle molen in, of misschien niet. Je maakt afspraken met acupuncturisten, homeopaten of andere alternatieve geneeswijzers. Je laat je wijntje staan. Eet geen suikers meer (is mij trouwens echt nooit gelukt hahaha). Leeft gezond. Beweegt veel. Denkt positief en houdt de moed erin. Maar verder stop je met leven. Verder staat je leven stil. On hold! Uit!

Herkenbaar?

Voor mij in ieder geval wel. Zeker de eerste 7 jaar stond mijn/ons leven in de wacht en leefden we voor die ene grote droom. Maar na 7 jaar was de maat vol. We wilden weer gaan leven. Genieten. Leuke dingen doen. Ondanks dat we ook nog steeds hoop hadden. Ondanks dat een zwangerschap niet uitgesloten was. 

We hebben huis en haard achtergelaten en zijn verhuisd naar de Betuwe.
Ik kocht voor het eerst mijn eigen paard. Daar droomde ik al van toen ik 9 jaar was…
Ik zei mijn werk in de kinderopvang gedag en sloeg een hele andere richting in. 
Cartouche, de allerliefste hond van de wereld, kwam in ons leven. Hadden we maar geweten hoe fijn het is om een hond in huis te hebben. Wat een cadeau!
Ik begon mijn eigen bedrijf. Echt te gek!
We verhuisden nog een keer waardoor er ruimte kwam voor een tweede hond; Boris.
We reisden soms 3x per jaar naar Italië af waar we de meest heerlijke én gezellige vakanties beleefden. Trouwens, logeren bij Casa Valle Erro is echt een aanrader 😉 
En ik volg nu de ene opleiding na de ander. Zo tof. 

Ik leef weer!

Ik geniet van de vrijheid die we hebben zonder kinderen. De zorgeloosheid. De rust. En ja, natuurlijk had ik het heel graag anders gezien. Natuurlijk doet het bij tijd en wijle nog altijd pijn. Maar door mijn verdriet onder ogen te zien, pijn onder woorden te brengen, te leren dat plezier en verdriet naast elkaar kunnen en mogen leven, kan ik nu enorm genieten van het leven. Kan ik met een nieuwsgierige blik ontdekken wat het leven nog meer voor mij in petto heeft. 

Als je nog midden in het traject zit, wil ik je uitnodigen, hoe moeilijk en spannend ook, om het leven niet helemaal in de vriezer te zetten. Je hoeft niet direct mega stappen te maken, begin klein. Ga dingen doen die kleine geluksmomentjes opleveren. 

Als het voor jou/jullie een gelopen race is, ga dan onderzoeken waar je blij van wordt, energie van krijgt, welke kansen er op jou liggen te wachten. En als je geen idee hebt waar je het in moet zoeken, probeer dan dingen uit. Blijf niet meer stilstaan. Kies een weg, ook al is het misschien niet de juiste, het brengt je altijd dichter bij jouw nieuwe pad. 

Zelfs als je grootste droom onmogelijk blijkt te zijn, is er nog zoveel mogelijk!

Ik wens je een hele mooie reis toe.

Liefs,
Mariska