Wanneer je grootste droom onmogelijk blijkt te zijn!

Om maar direct met de deur in huis te vallen, ga ik je in deze eerste blog vertellen over de meest heftige periode in mijn leven. Maar, met als resultaat, mijn prachtige missie waar ik enorm trots op ben.

Laat ik eerst eens beginnen om mezelf voor te stellen aan degene die mij nog niet kennen. Mijn naam is Mariska van Dam en ik ben 37 jaar. Ik woon, sinds 10 jaar, in de Betuwe samen met Hans en onze fantastische rottweiler Cartouche. Hans en ik zijn al ruim 16 jaar samen. Niet getrouwd, want dat vinden we niet zo nodig, maar wel samen heel erg happy.

In mijn jeugd hadden mijn ouders een prachtige groentewinkel, waarin ik heel veel te vinden was, in tegenstelling tot mijn (enige en allerliefste) broer. Ik vond het heerlijk om te helpen en klusjes te doen. En toen ik eenmaal wat ouder was, eindelijk klanten te mogen helpen. De winkel overnemen was mijn droom. Maar toen mijn vader 50 werd en mijn ouders besloten om te stoppen, lagen mijn prioriteiten ergens anders en is het er niet van gekomen. De beste beslissing, met name voor mijn vader, ever.

Na het behalen van mijn MBO-diploma’s heb ik verschillende baantjes gehad; van kassière en bedrijvenadviseur bij de Rabobank tot ondersteuning bieden bij het opzetten van een ICT-detacheringsbureau. En van 7 jaar babyleidster in de kinderopvang tot het opzetten van de marketingafdeling van ALDI supermarkt. Divers? Enorm, maar allemaal banen waar ik met heel veel plezier gewerkt heb. Toch bleef ik 1 droom houden: mijn eigen bedrijf beginnen.

Naast deze droom hadden Hans en ik een nog veel grotere droom. Wij wilden heel graag kindertjes samen. Kleine Hansjes of Mariskaatjes. Ik was vrij jong (23) toen we daaraan begonnen. Ohhh, wat gingen we onze ouders, mijn broer, Hans zijn zus en vrienden verrassen. Ik kon niet wachten om het nieuws te vertellen als het zover zou zijn…. Maar maanden verstreken zonder resultaat. Er gebeurde niets. Na een jaar besloot ik, met lood in mijn schoenen, naar de huisarts te gaan. Hij stuurde ons door naar het ziekenhuis en tja, dan stap je een achtbaan in. Van hoop naar angst, terug naar hoop en door naar verdriet. Tot uiteindelijk in ons geval weer teleurstelling.

Hans en ik werden uitvoerig onderzocht, zagen verschillende artsen, maar er werd niets gevonden. We werden naar huis gestuurd om het toch nog maar eerst zelf te proberen. Ik was tenslotte nog pas 24. Tijd zat, toch? 6 maanden gingen voorbij en ook nu weer zonder resultaat. Langzaam zakte de moed ons in de schoenen. Terug naar het ziekenhuis, toch maar een kijkoperatie om te checken of er echt niets mis is. En gelukkig was er niets mis, pech noemen ze dat. Aan de ene kant ben je blij, er is niets mis met ons, aan de andere kant heb je vraagtekens, waarom lukt het dan toch niet?

De eerste IUI behandelingen worden een feit. Deze methode is lichamelijk goed te doen. Maar iedere keer die enorme hoop en daarna die enorme teleurstelling. Ik kan je vertellen dat dat echt het meest vreselijke is van het hele traject. Wat een verdriet hebben wij gehad. Tranen met tuiten gehuild. Maar je moet door, de volgende behandeling staat alweer gepland. Nieuwe ronde, nieuwe kansen toch?

Na 6 teleurstellende IUI behandelingen gaan we over op IVF. Man, wat is dat zwaar. Zowel lichamelijk als geestelijk. Met een tas aan hormonen, pillen en naalden ga je aan de slag. Ooo, wat was ik iedere keer bang voor die spuiten. Verschrikkelijk. Maar het is voor het goede doel, dus tanden op elkaar en doorzetten. De punctie was het meest verschrikkelijk, dat deed zo ongelooflijk veel pijn maar het resultaat mocht er zijn: veel goede eitjes werden opgezogen. Dus met heel veel hoop naar huis.

Mooie embryo’s werden in het schaaltje gevormd, maar bleven helaas na terugplaatsing niet zitten. Ook dit valt onder de noemer ‘pech’ in het ziekenhuis. Ik noem het liever K.U…. Weer enorm veel verdriet……. en weer ga je door. Na de 2e IVF behandeling en een paar ‘eenvoudige’ terugplaatsingen van cryo’s (ingevroren embryo’s) was ik/waren wij er klaar mee. Ik wilde weer gaan leven, genieten van wat we wel hebben. Natuurlijk hadden we dit advies al van heel veel mensen gekregen. “Leg het naast je neer”, “Ga lekker op vakantie”, “Zoek afleiding”, “… dan komt het allemaal wel goed, ik weet het zeker”. Yes, sure. Bij de buurvrouw maar niet bij mij.

Natuurlijk bedoelde iedereen dit goed, maar zo werkte het helaas bij ons niet. Wij wilden zo verschrikkelijk graag kinderen. Overal om je heen zie je dikke buiken en kinderwagens. Vrienden en familie werden zwanger. Maar wij niet. Als de wens zo groot is, probeer er dan maar eens niet op te letten of aan te denken. ONMOGELIJK. Je moet slikken en weer doorgaan. Steeds weer opnieuw. Tranen hebben rijkelijk gevloeid, kan ik je wel vertellen.

Gelukkig heb ik er altijd goed over kunnen praten, heb ik mijn verdriet gedeeld met familie, vrienden en collega’s. Hierdoor ontstaat er begrip en wederzijds respect en dat is echt heel fijn. Dat geeft heel veel kracht.

Na ongeveer 5 jaar hebben wij de draad van het leven weer kunnen oppakken. Eerst met ups en downs. Maar nu, bijna 15 jaar na het weggooien van de pil, kan ik best zeggen dat deze enorm impactvolle ervaring ons leven rijker heeft gemaakt. Ik had niet kunnen denken dat ik dat ooit zou zeggen. Maar Hans en ik zijn er samen enorm sterk van geworden, genieten van wat we wel hebben. We kunnen zonder zorgen doen en laten wat we willen. Genieten van heerlijke luxe vakanties. Rijden in fijne auto’s. Kopen mooie kleren. Doen het werk waar we enorm blij van worden. Hans is daarvoor bijvoorbeeld heel veel op reis en dat vindt hij heerlijk. Had ik het graag anders gezien? Jazeker. Maar het is zoals het is. We hebben er alles aan gedaan en het mocht niet zo zijn.

3 jaar geleden is mijn andere droom uitgekomen. Ik ben mijn eigen bedrijf begonnen: MD@Work. Met dit bedrijf organiseer ik evenementen en begeleid ik projecten. Vanaf dag 1 een groot succes. Wat ben ik hier trots op. Dit had niet gekund zonder de fantastische steun van Hans. Hij heeft, en geeft mij nog dagelijks al zijn vertrouwen waarvoor ik hem onwijs dankbaar ben.

Afgelopen mei is MIC, My Inspiring Community, geboren. Niet letterlijk maar figuurlijk. Ik wil mijn verhaal delen. Maar bovenal wil ik vrouwen die hetzelfde meemaken, inspireren en helpen om de draad weer op te pakken. Om het verdriet te delen en bespreekbaar te maken. Om nieuwe doelen te stellen. Om weer te kunnen genieten van het leven. Want dat kan, zo heb ik zelf ervaren. En daarnaast wil ik het ‘taboe’ dat op dit weinig besproken onderwerp rust, doorbreken. En daar heb ik enorm, maar dan ook echt enorm, veel zin in!

“Want zelfs als je grootste droom onmogelijk blijkt te zijn, is er van alles mogelijk.”

Lieve groet,

Mariska

Pps. Dit was mijn eerste blog, ik vond het best spannend maar ook ontzettend leuk om te schrijven. Ben benieuwd wat jij er van vond.