Afscheid

Mariska  |  

Wanneer je ongewenst kinderloos bent komt er een moment van afscheid nemen. Afscheid van een periode waarin je hoopt kinderen te mogen krijgen. Afscheid van de hoop om een gezin te stichten. Afscheid van de mogelijkheid om je voort te planten. Afscheid van de 1e zorgen, de 1e wandeling met de kinderwagen, de 1e stapjes, de 1e kaars uit blazen, de 1e dag op het kinderdagverblijf, de 1e zwemles, het 1e kinderfeestje, de 1e Moederdag, Vaderdag of sinterklaasavond, de 1e kerstboom optuigen, de 1e schooldag, de 1e voetbalwedstrijd of paardrijles, de 1e dag naar het voortgezet onderwijs, het 1e avondje stappen, de 1e keer dronken, het 1e vriendje of vriendinnetje, het 1e baantje, de 1e studie, voor het eerst op kamers, samenwonen, trouwen en misschien wel het 1e kleinkind. En zo zijn er nog zoveel momenten waar je afscheid van moet nemen als blijkt dat je geen kinderen kunt krijgen.

Wanneer?

Maar wanneer neem je hier afscheid van? Voor de een is dat moment duidelijker dan voor de ander.
In ons geval is het best lastig. Er is nooit een oorzaak gevonden waarom wij geen kinderen kunnen krijgen, dus het zou in theorie nog altijd mogelijk zijn. Hans en ik verschillen 8 jaar in leeftijd. Wanneer is voor ons de grens van stille hoop bereikt? Wanneer zetten wij er een streep onder? En hoe doen we dat letterlijk en figuurlijk?

Zoveel vragen

Ik moet eerlijk bekennen dat we dat nog niet goed weten. Ik wilde zo graag een jonge moeder zijn en rond mijn 28e een gezinnetje compleet hebben. Nu ben ik 37, zijn we inmiddels 15 jaar verder en staan nog met lege handen. Niet zoals we zo graag voor ogen hadden. Maar wel een feit. Heel lang voelde 40 voor mij als grens. Hans is dan 48. Willen we nog 3 jaar hoop hebben en in onzekerheid leven? Of houden we hoop totdat ik in de overgang ben en het echt niet meer kan? We zijn zoveel vrijheid gewend, willen we nu nog beginnen aan die eerste zware jaren met kleine kinderen? En hoe groot is onze wens eigenlijk nog? Of is het genoeg geweest? Gaan we door met leven? Slaan we een ander pad in? Gaan we reizen? Verlaten we de stilte en veiligheid van het platteland en gaan we wonen in een bruisende stad vol levendigheid en energie?

Antwoorden

Iedereen die hiermee te maken heeft stelt andere vragen. Heeft andere wensen, ideeën en grenzen. Maar ook andere antwoorden. De een heeft hier geen keuze in en moet dealen met het gegeven dat de gewenste kinderen er nooit komen. De ander is de juiste partner (nog) niet tegengekomen of heeft een partner die geen kinderen wil. En zoals in ons geval is er geen reden voor waarom het niet lukt en komt er een moment dat het genoeg is geweest. Dat je duidelijkheid wilt. En alles is goed.

Voor ons zijn dit de vragen die nu spelen. Waar we voorzichtig over nadenken. Die tijd nodig hebben en moeten bezinken. Die pijnlijk zijn, ons verdrietig en boos maken. Maar die langzaam aan de oppervlakte komen. En vragen om antwoord.

“Want zelfs als je grootste droom onmogelijk blijkt te zijn, is er van alles mogelijk.”

Lieve groet,

Mariska

Laat een reactie achter