Blauwe slingers in de straat

In de straat is een jongetje geboren. En terwijl ik met Boris mijn dagelijkse rondje liep, werd bij het betreffende gezin, net op dat moment, voor de deur zo’n spuuglelijk houten bord in de tuin geslagen. Hoera, xxx is geboren!

Nee, natuurlijk is dat bord niet lelijk. Maar het is alleen zo fxxxing confronterend. Zo’n steek in je buik. En het erge van die borden, ze laten ze altijd zo ontzettend lang staan. Ruim ze na een maand gewoon weer op. Nee, soms moet je er nog 4 maanden tegenaan kijken. En de andere kant op kijken lukt ook niet. Die borden hebben zo’n aantrekkingskracht, juist omdat ik ze niet wil zien.

Nu ik dit schrijf moet ik ineens aan dat liedje van Frank Boeijen denken;

Hij liep daar in de stad 
‘S Avonds laat 
Plotseling aan de overkant 
Zag hij ze staan
Iemand riep „je hoort niet bij ons“
Mes, steek, pijn

“Je hoort niet bij ons”

Ik ben geen ouder, ik zal nooit zo’n mooi bord in de tuin kunnen zetten, ik zal nooit mee kunnen praten, ik zal nooit weten hoe het is, ik zal nooit thuiskomen uit het ziekenhuis met een maxi-cosi op de achterbank, ik zal nooit…

“Je hoort niet bij ons”
Een gevoel dat ik zo vaak weg moet slikken.

Terwijl ik de tranen achter mijn zonnebril voel branden, realiseer ik me ook hoe heftig het moet zijn om juist nu, ten tijde van Corona, een kindje te krijgen. Naar het ziekenhuis te moeten waar je juist nu niet wilt zijn. En dan kom je thuis, mag je niemand ontvangen. De betreffende familie stond op straat om even te zwaaien en een snelle blik in de maxi-cosi te werpen. Hoe verdrietig, angstig en onzeker is dat!

Ik loop mijn rondje verder en probeer de tranen snel weg te slikken. Maar waarom?

Ik stel mezelf dus de vraag; hoe voelt dit nu voor MIJ?
Het raakt me, maakt me verdrietig en misschien ook een tikkie jaloers.

Is het oké dat ik me zo voel? 
Ja, het is oké. Het mag, het is niet gek. Ik had dit ook zo graag gewild.

Adem in, adem uit.
Laat de tranen maar even gaan.

Kijk even waar je bent?
Ik kijk om me heen, ik loop lekker buiten, in de zon. Het is koud maar fijn om buiten te zijn.

Is het oké waar je bent?
Het is oké waar ik ben.

Is het oké wie je bent?
Het is oké wie ik ben.
Het is oké.
Het is oké.

Weet je hoe dat oplucht? Weet je hoe fijn het is als je er zo mee om kunt gaan? Alles wat je voelt mag er zijn. Jouw pijn mag er zijn. Jij mag er zijn. Het is oké!

Als je er zo naar kunt kijken wordt je je zoveel bewuster van jezelf. Wordt het verdriet steeds een beetje zachter, steeds een beetje minder heftig, steeds een beetje minder pijnlijk. En … wordt jij steeds sterker, steeds krachtiger, steeds gelukkiger met wie jij bent! Het is oké!