De beslissing om mee te doen aan de groep was snel gemaakt. Mariska had namelijk precies omschreven waar ik mee worstelde. Een thema waar lange tijd geen ruimte voor was, geen moed, geen puf. Maar wat ook al een tijd knelde... En nu was er een kans dat te doorbreken, een andere richting op te gaan, en voelde het moment ook kloppend.

Het had gekund om er 1 op 1 mee aan de slag te gaan, maar de kracht en steun van een vrouwengroep leek me juist een fijne bedding om dit aan te gaan. De spiegeling van andere vrouwen, er niet alleen in staan, het samen aangaan. Door me aan te melden had ik ook de keuze gemaakt om met vrouwelijkheid echt stappen te zetten. Een commitment aan mezelf. En die commitment heb ik ook nodig gehad. 

Want uiteindelijk stap je toch op de vroege zondagochtend in de auto om een dag mee te doen, met lood in de schoenen, na allerlei vooraf bedachte en weer doorgestreepte excuses om vandaag niet heen te gaan. Een innerlijk conflict want je gaat je overgeven aan iets wat eng is, wat nieuw en onbekend is, waarvan je niet weet of je het kunt en durft, en toch ga je. 

Elke keer ben ik verrast over hoe fijn het is om mee te bewegen met de groep en de oefeningen. Alles is okee. Een bevestiging die Mariska heel helder uitdraagt en herhaalt en herhaalt: alles is okee. Alles wat jij meeneemt en bent is okee. Dat geeft lucht, ruimte, openingen. Zo ook een opening naar zachtheid. Het is zo vertrouwd geworden om vanuit een kritische blik naar mezelf te kijken. Waar het soms nog wel lukt om mededogen te voelen, maar op andere dagen leegte meebrengt. Het begrip ‘zorg goed voor jezelf’ is dan abstract, niet tastbaar. 

Het contact met mezelf ontbreekt omdat het leven te snel gaat. De jaartraining brengt daar verandering in. Subtiel. Een ander bewustzijn, me ineens wat beter voelen in mijn lichaam als ik over straat loop bijvoorbeeld. Meer bij mezelf kunnen zijn, mezelf meer verdragen en minder wegvluchten. Meer liefde voelen, naar de geliefden in mijn omgeving maar ook in een positievere kijk op de wereld. Of simpelweg een ‘oh ja, ik bén er’ gevoel. Blij om aanwezig te zijn. 

Het heeft zaken in beweging gebracht. Het voelt nog steeds spannend. Niet zo spannend als in het begin. De drempel om heen te gaan is veel lager. Het is vooral de zelfacceptatie die onwennig voelt. En daar komt de ‘confrontatie’ met de groep om de hoek kijken. Hoe kan het dat ik zoveel mededogen, begrip, zachtheid en liefde voor deze vrouwen kan voelen, en mezelf intussen blijf afwijzen? Die spiegel is confronterend, een wijze les die mijn hart raakt, en waar een kiertje ontstaat. Want als zij er mogen zijn, mag ik er ook zijn. Als ik die zachtheid voor hen voel, mag ik die ook naar mezelf voelen. Mag ik de zachtheid van de andere vrouwen ontvangen, in plaats van het uit gewoonte ergens parkeren. En door het te ontvangen, ben ik er. Ben ik er óók en mag ik er zijn. Dat is onwennig en tegelijk zo’n weldaad.