Zielig gedoe
Mariska |
‘Hou toch eens op met dat zielige gedoe. Heb je haar weer met haar gejank. Wat zullen anderen wel niet denken! Houdt dit dan nooit op?’
Bikkelharde oordelen die, als ongewenst kinderloze vrouw, regelmatig door je hoofd spoken. Oordelen die de pijn en het verdriet niet minder maken. Sterker nog, door zo te denken en je mond te houden, wordt het verdriet en de eenzaamheid alleen maar erger en groter.
Wat ik nu ga zeggen is misschien niet wat je wilt horen maar ik zeg het toch… Dit verdriet houdt helaas nooit op! De confrontatie met bolle buiken, kinderwagens, zwierende kinderen aan de hand van papa en mama, opa’s en oma’s in de speeltuin met hun kleinkinderen, het blijft je raken. Het gaat nooit weg. Het blijft een gevoelige snaar.
Zo was ik afgelopen week voor het eerst weer in het ziekenhuis waar wij jarenlang kind aan huis waren en verschillende iui en ivf pogingen ondergaan hebben. Je gelooft het niet maar tot 3x toe werd ik geconfronteerd met een hoogzwangere vrouw en tot 2x toe stond ik in de draaideur met een trotse vader, vermoeide moeder en een piepklein snoezig mini mensje in een maxi cosi.
Jaren geleden haalden deze momenten me volledig onderuit en was ik echt van slag. Het maakte me verdrietig en ook heel eenzaam. Maar door met mezelf aan de slag te gaan, bewust te worden van mijn gedachtes en gevoelens, kan ik deze situaties nu heel goed dragen en vertederd aanschouwen.
Ik zou liegen als ik zeg dat het me helemaal niets meer doet. Natuurlijk wel. Het had zo anders kunnen zijn. Ik had zo graag in die rolstoel willen zitten met ons frummeltje op schoot. Dus ja, deze taferelen raken me. Gelukkig! Zou ik bijna zeggen. Het maakt me mens en niet een steen.
Nou ja, die steen (wat ooit een baksteen was en nu een kiezel) is wel direct wat ik voel in mijn borst en keel. De vraag is, wat doe ik ermee? Laat ik het steentje het steentje; drukkend, pijnlijk, misselijkmakend, verzwijgend en negerend? Of… geef ik de kiezel de ruimte. Durf ik het verdriet te voelen zodat het steentje kan oplossen en ik direct meer lucht krijg?
Ik kies voor het laatste en neem in de auto even de tijd om heel bewust te ervaren wat ik voel en denk. Emoties mogen er zijn. Alle harde oordelen en gedachtes die ik hier ooit over had, laat ik achterwege.
Door dit te doen kan ik direct het steentje loslaten, in het moment zelf. Wat een bevrijding!
Graag leer ik jou hoe jij dat ook doet. Hoe je van een baksteen een kiezel maakt en jezelf de tijd en aandacht geeft die je nodig hebt.
In mijn gratis webinar ‘Als verdriet geen pijn meer doet’ geef ik je gratis tips die jij makkelijk zelf kunt toepassen. Wil jij erbij zijn maandagavond 2 mei om 20.00, meld je dan hier aan.
Liefs
Mariska
Wanneer je grootste droom onmogelijk blijkt te zijn, is er nog zoveel mogelijk!
