Wanneer is het genoeg geweest?
Mariska |
Ik weet het nog als de dag van gister, al zijn we inmiddels ruim 10 jaar verder, dat we na 6 iui- en 2 ivf-behandelingen met extra terugplaatsingen, stopten in het ziekenhuis. We waren op. We waren er klaar mee. We wilden weer gaan leven. Genieten. Kijken naar de dingen die we wel hebben en kunnen. We wilden uit de achtbaan van keer op keer hoop, spanning, teleurstelling en verdriet. Ik wilde geen troep meer in mijn lijf.
We namen een pauze voor onbepaalde tijd. We zouden wel zien. Ik was 30, we konden de draad altijd weer oppakken. Dat is nooit meer gebeurd!
Vanuit het ziekenhuis heb ik hierin weinig steun ervaren, toen, 10 jaar geleden. Er was weinig aandacht voor ons als stel, als man, als vrouw, voor de impact van zo’n groot, zwaar, intensief en onzeker traject. Het ging maar om 1 ding; zwanger worden! Cijfers! Statistieken!
Toch wil ik niet alleen de ‘schuld’ leggen bij het ziekenhuis. Wij hebben ook niet om hulp gevraagd. Wij hadden ook maar 1 doel; zwanger worden, liefst zo snel mogelijk, geen tijd te verliezen, doorgaan…
Achteraf gezien vind ik dat hier vanuit de zorg meer aandacht voor mag zijn. Zeker wanneer je nog zo jong bent en de tijd nog niet dringt, is het van essentieel belang om de rust te bewaren. Om patiënten te begeleiden bij en ruimte te geven voor verdriet. Voor de verwerking van iedere mislukte poging.
Als patiënt ga je door op wilskracht. Gevoelens schakel je uit. Daar is geen tijd en zeker geen ruimte voor. Ik hoor het keer op keer terug in mijn praktijk. Vrouwen die geen idee meer hebben wat ze nu eigenlijk voelen, wat ze willen, waar hun grenzen liggen. Allemaal verloren in de strijd om zwanger te worden. Ik heb het zelf ook zo ervaren. Het heeft me jaren gekost om dit weer terug te vinden.
Hoe ver ga je?
Wanneer is het genoeg geweest?
Wanneer stop je?
Waar ligt je grens en wanneer is deze bereikt?
Hoe ga je om met deze levensbepalende situatie?
Lichamelijk is er misschien nog van alles mogelijk maar hoe trek je het op mentaal- en emotioneel gebied? Hoe gaat het met jou? Hoe gaat het met je partner? Hoe gaat het met jullie relatie? Bij deze vraagstukken, die het vervolg van je leven bepalen, heb je hulp, liefde en aandacht nodig. Geen haast of tijdsdruk.
Ik hoop dat de zorg hier inmiddels zoveel meer aandacht voor heeft. Als het aan mij ligt is mentale en emotionele begeleiding, in welke vorm dan ook, een verplicht onderdeel van het traject.
Als aandacht hiervoor ontbreekt of je voelt je hier niet oke bij, schroom dan niet om contact met mij te zoeken. Ik help je hier graag bij.
Liefs,
Mariska
Zelfs als je grootste droom onmogelijk blijkt te zijn, is er nog zoveel mogelijk!
