Wachtend op ‘mijn’ trein
Mariska |
13 juni 2003, een fijne zonnige zomerdag, vertrok ik naar het Centraal Station in Leiden. Daar ben ik gaan zitten op een bankje in de zon wachtend op de trein. De trein naar een nieuw avontuur. Ik wachtte en wachtte, treinen reden af en aan. Maar mijn trein kwam niet en kwam niet. Soms stapte ik wel even in, reed een paar stops mee om vervolgens weer terug te keren naar mijn bankje in de zon.
Na 4 jaar heb ik op een dag de trein naar Culemborg gepakt. En ook daar stond weer een gezellig bankje in de zon. Ik ben gaan zitten, nam af en toe weer de trein maar kwam steeds weer terug bij mijn bankje in de zon.
Jaren had ik de hoop dat ‘mijn’ trein op een dag zou komen. Maar helaas…
Afgelopen tijd realiseer ik me steeds meer dat ik afgelopen jaren in de wachtstand heb gestaan, zittend op mijn bankje in de zon. Gehoopt op… want als…. dan…. Het kon tenslotte nog altijd gebeuren. Geen arts die ooit gezegd heeft dat het onmogelijk was. Dus bleef er altijd ergens in mijn achterhoofd, hoe minuscuul ook, een sprankeltje hoop bestaan.
Ooooh ik heb zeker wel geleefd, leuke dingen gedaan, ontzettende mooie stappen gezet maar toch altijd met een zekere reservering, een stiekeme hoop op…
Nu ik bijna 40 word, voel ik langzaam de ‘spanning’ van mijn schouders glijden. Het moment is aangebroken dat het voor mij glashelder is; ik word geen moeder. En heel eerlijk, ik weet ook niet of ik dat nog wel wil worden….
Ik kan me voorstellen dat dit heel heftig overkomt. Snap ik heel goed. Maar weet je, het is voor mij genoeg geweest. 17 jaar hoop hebben hakt er behoorlijk in. Dat hoofdstuk wil ik afsluiten. En terwijl ik dat doe, gaan er zoveel mooie nieuwe deuren voor me open. Ongekend, niet normaal!
Ik bruis van de ideeën en mooie plannen. Mijn verhaal, mijn pad, mooie en verdrietige momenten delen is daar 1 van. Het liefst een keer op een groot podium…whaah, dat zou echt te gek zijn…
Daarnaast start ik vanaf mei met het coachen van vrouwen en mannen die om welke reden dan ook geen moeder/vader willen of kunnen worden en hier nog mee worstelen, geen idee hebben hoe ze hiermee om kunnen gaan of moeite hebben bij het vinden van een andere invulling van het leven. Ik kijk daar zo enorm naar uit.
Maar wat ook echt te gek is, wat ik nog nooit eerder heb gedaan, wat ik stiekem ook best wel een beetje spannend vind maar vooral heeeeeel erg naar uitkijk…. Wij gaan naar Bali!!!!!
3 weken genieten van dat supergave eiland. Gaaf he? Voor mij word dit echt een hele bijzondere reis. Echt een nieuw begin. Het startschot om het roer radicaal om te gooien. Deuren dicht te doen en nieuwe te openen.
Deze reis gaat zeker niet de laatste worden. Ik ga nog veel meer gave reizen en avonturen beleven. Gewoon, omdat het kan! En ik jou hiermee wil inspireren. Leef! Blijf niet zitten op dat bankje, maar pak je spullen en ga.
Liefs,
Mariska
