Uit de kast!

Ik kan er niet meer omheen en ik wil er ook niet meer omheen. Hoogste tijd om uit de kast te komen. Met de billen bloot te gaan. En eerlijk op te biechten waar ik allemaal mee bezig ben. ‘Allemaal’ inderdaad want het is niet 1 dingetje… Maar heel eerlijk, ik vind het rete-spannend en dat heb ik toch niet zo heel vaak meer. Afgelopen jaren heb ik al het nodige van mezelf laten zien maar dit is toch weer een stapje verder.

Op de een of andere manier voel ik heel sterk dat het een de ander nodig heeft om te kunnen helen. Dat de een niet zonder de ander kan. Dat beide een heel belangrijk onderdeel zijn en steeds meer gaan worden binnen mijn eigen proces, dat voorop gesteld. Maar ook zeker van onschatbare waarde zijn binnen mijn missie en mijn praktijk. Het is een te lang verhaal om in 1 blog te delen dus ik heb hem opgeknipt in 2 stukken. 

Toen ik ruim anderhalf jaar geleden een beetje aan het eind van mijn latijn was én mijn eerste vreselijke buikpijnaanval kreeg, waarvan de oorzaak toen nog onbekend was, voelde ik ineens heel sterk dat het roer nu echt om moest. Het was voor mij ineens heel helder dat ik niet meer op het goede pad zat. Dus, zo gezegd, zo gedaan. Ik gooide het roer volledig om en pakte de draad van mijn missie met beide handen, voeten en mijn hele zijn weer op. Ongewenste kinderloosheid bespreekbaar maken en mannen en vrouwen coachen en begeleiden bij hun eigen proces, is wat me te doen stond en nog steeds staat. 

Mensen die mij kennen weten dat ik super nuchter ben. Niet lullen maar poetsen. Wars van alles dat spi-ri-tu-eel is en vaag. Flauwekul allemaal. Doe maar lekker gewoon, beide beentjes op de grond en positief denken dan komt alles wel goed!

Dat was zeg maar Mariska 1.0. Mariska 2.0 kreeg voorzichtig in de gaten dat haar 1.0 versie wel erg kort door de bocht was. Dat er misschien hier en daar, af en toe, ergens wel een heel klein interessant luchtje aan dat ‘zweverige gedoe’ hangt. Ik begon interesse te krijgen en schreef me in voor en Reiki 1 workshop. Oooh, ik zie me daar nog zitten in het kringetje. Ik hoor me nog zo zeggen ‘ik voel helemaal niets joh! Ik geloof hier allemaal niet zo in hoor!’ 

Een paar uur later stroomde de energie als een malle door mijn handen én, en dat vond ik helemaal bizar, ik kon de energie die ik van de anderen kreeg door me heen voelen stromen. Zo bijzonder. Maar ook nog steeds vage shit. Ik deed er niets mee. 

Niet veel later kwam ik, totaal onvoorbereid, op een event terecht waar iedereen op yogamatjes en meditatiekussentjes zat. Daarnaast zagen de meesten er ook nog eens heel spiri-wiri, geitenwollensokkerig uit. Ik had me even niet helemaal goed ingelezen zeg maar. 

Lang verhaal kort, op dit event kwam ik voor het eerst in aanraking met ademwerk en ik wist niet wat me overkwam. Nadat ik tijdens de eerste sessie hevig verzet voelde, me niet kon overgeven en het liefst de deur uit vluchtte, ben ik er de tweede sessie vol voor gegaan. Wauw! Dat was me toch te gek. Een shitload aan onverwerkt verdriet zag het licht en kwam eruit. Zo bevrijdend! 

Ook mijn spirituele weerstand werd met een paar flinke trappen met de grond gelijk gemaakt. Het voelde alsof deuren werden geopend. Ik vond het zo magisch. Mariska 3.0 werd geboren en voelde zich, en voelt zich nog steeds, bizar rustig en in vertrouwen. 

Inmiddels heb ik mijn ademcoach opleiding afgerond, mijn Reiki 2 diploma behaald, volg ik nu een te gekke opleiding tot intuïtief coach, trakteer ik mezelf regelmatig op een workshop of retraitedag in het teken van mijn persoonlijke en spirituele ontwikkeling, start ik in januari met een healing opleiding, heb ik mijn eigen sjamanendrum gebouwd én ben ik nu, op dit moment, voor het eerst op yoga/meditatie/stilte-weekend! Naast al deze activiteiten lees ik boeken over chakra’s en aura’s, de wet van de aantrekkingskracht, de kracht van ademen en nog heel veel meer. 

Ik word er toch zoooo blij van. Ik vind het een grote snoepwinkel waarbij ik snoepje voor snoepje mijn rugzak vul. Dropjes die te zout zijn gooi ik terug in de pot, van snoepjes die ik lekker vind neem ik een extra schep. Ik geniet met volle teugen van dit intense, soms confronterende avontuur. Ik vind het geweldig om te ervaren hoe ik groei als mens, hoe ik zachter word als vrouw, hoe ik steeds langer en beter in de spiegel kan kijken en kan voelen dat ik goed en mooi ben, precies zoals ik ben. Hoe ik steeds meer vertrouwen krijg dat ik alles wat op mijn pad komt, aan kan. Dat dit het leven is zoals het voor mij bedoeld is en dat ik de kracht heb om daarmee te dealen. En dat ik er zelf voor MAG zorgen, dat ik het allermooiste leven leef. 

Ik moet ineens aan de woorden van mijn lieve ‘oud’ collega denken die de volgende zin 10 jaar geleden tegen mij zei; Mariska kan pas voor een ander zorgen, als ze eerst goed voor zichzelf zorgt! Of zoals in de laatste zin van het liedje ‘Ik hou van mij’ van Harrie Jekkers ‘Want wie van zichzelf houdt die geeft pas echt iets kostbaars als hij ik hou van jou tegen een ander zegt!’ 

Mijn avontuur is nog lang niet voorbij, mijn rugzak nog lang niet vol. Laagje voor laagje kom ik dichter bij mijn kern. Lossen oude gedachten, pijnstukken, blokkades en angsten op en ik ben hier zo dankbaar voor. Dit had ik 2 jaar geleden echt niet kunnen bedenken.

In mijn volgende blog vertel ik je wat, naar mijn idee, deze reis te maken heeft met het andere, toch wel spannende en heftige stuk, waar ik mee bezig ben. Wordt snel vervolgd!

Liefs,
Mariska

Zelfs als je grootste droom onmogelijk blijkt te zijn, is er nog zoveel mogelijk!