Een date met de gynaecoloog op de operatiekamer!

Vorige week maandag had ik een afspraak met de gynaecoloog op de operatiekamer. Onze missie? Zoveel mogelijk besparen!

Afgelopen jaar ben ik vier keer te grazen genomen door een enorme buikpijnaanval. Tot drie keer toe beland ik kruipend op de spoedeisende hulp. 2 uur lang lig ik te kronkelen en draaien van de pijn, totdat het uiteindelijk afzwakt en ik alleen nog twee dagen het gevoel heb alsof ik overreden ben door een vrachtwagen. Daarna is het stil. 

De grote vraag is; wat is dit? Wat veroorzaakt deze pijn? Galstenen, nierstenen of blaasontsteking. Zelf heb ik sterk het idee dat de pijn vanuit mijn baarmoeder komt maar de artsen vinden niets. Totdat ik na de vierde aanval terecht kom bij een nieuwe gynaecoloog: Dr. Koeneman. Wat een topper! Ze neemt uitgebreid de tijd voor een niet heel feestelijk inwendig onderzoek. Maar wat ben ik blij dat ze dat doet. Ze kijkt, meet, draait, roert, draait nog een keer en zegt dan: ‘Maris, het zit daar niet helemaal lekker. Ik zie dat je eierstok vergroot is, er een endometriosecyste in je eierstok zit en je eileider verdikt is. Wat er precies moet gebeuren weet ik nog niet, dat kunnen we alleen maar zien als je op de operatietafel ligt!’ 

Oke, slik… Fijn dat we de oorzaak van de helse aanvallen waarschijnlijk gevonden hebben, maar toch ook weer niet. Weer gedoe op een plek waar ik zo graag de rust terug wil brengen. Super spannend ook, want wat treffen ze aan? Wat staat me te wachten? Ik kan dan wel roepen en heel sterk voelen dat de hoop op een kindje na 17 jaar verdwenen is, maar is dat wel echt zo als je heel, heel, heel diep van binnen in mijn hart kijkt? Wat als… Alle doemscenario’s passeren in de weken die volgen de revue. Maar goed, als het niet goed is, is het niet goed en moet er wat gebeuren. 

Dus ben ik vorige week maandag stipt op tijd aanwezig voor mijn date met Dr. Baas op de OK. De technische staf voor Team van Dam staat al op mij te wachten. Ik word in slaap gebracht en ze gaan aan de slag. Een uurtje zijn ze met me bezig maar daar merk ik verder niets van. Ik ben volledig onder zeil. Heerlijk. 

Na een onrustige nacht in het ziekenhuis, staat de andere ochtend Dr. Baas weer aan mijn bed. Eén van mijn (st)rijders heeft het niet gered. Jarenlang heeft hij samen met de rest van het team kopwerk gereden, de laatste jaren reed hij mee als knecht en nu is hij voorgoed uit het team gehaald. Hij trok het niet meer. Zowel mijn eierstok als mijn eileider aan de linkerkant was niet meer te redden. Totaal verkleefd en verwikkeld tot een bal van circa 10 cm. 

Jarenlang heeft deze renner zijn stinkende best gedaan om de gele trui te winnen. Iedere maand werd er keurig een eitje geproduceerd en tijdens zware rondes als de Giro of Tour de France (lees 6 IUI- en 2 IVF-pogingen) moest hij vol gas aan de bak om de finish met een groter team te bereiken. En nu is het klaar, over en uit. Ik ben niet verdrietig, ik ben eigenijk juist ontzettend dankbaar voor wat deze renner allemaal voor mij gedaan en doorstaan heeft al die jaren. En ik kan me voorstellen dat het op een gegeven moment klaar is.  

Mijn team bestaat nu nog uit één renner, en wie weet waar deze toe in staat is. Als je de Tour de France gevolgd hebt – ik had toch niets anders te doen – heb je gezien dat Pogacar bijna in zijn eentje, op het laatste moment, de strijd gewonnen heeft van de machtige Jumbo Visma ploeg. Dus wie weet, wie weet wat mijn rechter renner nog voor mij in petto heeft. 

Heel veel hoop op het winnen van de gele trui heb ik niet meer. Zo realistisch ben ik na 17 jaar wel. Maar ik ben zo ontzettend blij dat de rest van mijn team, mijn baarmoeder en rechter eierstok en eileider, in topconditie zijn zodat zij voor mij nog een aantal jaar mooi en kostbaar hormoonwerk kunnen verrichten, wat voor een vrouw, hoe vervelend we dat soms ook vinden, zo ontzettend belangrijk is. 

Liefs,

Mariska

‘Zelfs als je grootste droom onmogelijk blijkt te zijn, is er nog zoveel mogelijk!’