Mixed feelings

Een weekendje kamperen met het hele gezin; ouders, broer, schoonzus en hun 3 kleine toppertjes. 3 hele dagen volle bak genieten van en met elkaar. Het begint al bij het wakker worden wanneer smurfje nummer 3 van bijna vier jaar voor mijn tentje staat ‘Mariska, ben je al wakker? Mag ik bij jou in de tent?’ Tuurlijk mag dat. Hele gesprekken voeren we samen liggend onder de warme dekens. Na een halfuurtje is het hoogste tijd om opa en oma wakker te maken. Ook daar wordt door mevrouw even de nacht en haar wensen voor komende dag doorgenomen. 

Samen met ‘de meiden’ laat ik de hond uit. In de verte zien we 3 paarden voorbij gaan. Drie kwijlende dames staren dit tafereel na. Ik kan niet wachten tot smurf nummer 2 ook groot genoeg is zodat we samen kunnen paardrijden. Wat een mazzel dat ik paardenmeisjes-nichtjes heb… Terug op de camping wordt er ontbeten, gevoetbald, gebadmintond, gelummeld en gekleurd. En natuurlijk moeten we naar het subtropisch zwemparadijs. Ik ben er in geen 30 jaar meer geweest. We kunnen geen genoeg krijgen van de glijbaan, blijven achter elkaar door de wildwaterbaan gaan en spetteren in het golfslagbad. ’s Avonds bbq-en we met elkaar en roosteren we marshmallows in het vuur. Daarna zijn we allemaal gesloopt en liggen we lekker op tijd in ons tentje. Wat een topdag!

Zondagmiddag is het voor mij tijd om naar huis te gaan. Dikke knuffels en treurige gezichtjes ‘Mariska, ga je nu al naar huis, neeeeee!’ Helaas, het zit erop. Uitgezwaaid door het hele spul rij ik de camping af. Ik ben nog geen 5 minuten weg of ik voel al een brok in mijn keel opkomen. Wat was het ontzettend fijn en wat heb ik genoten. En wat doet het pijn om alleen te vertrekken (Hans kon vanwege een intensieve studie helaas niet mee). 

Hoewel ik er naar uitkijk om weer bij Hans en de hondjes te zijn, realiseer ik me dat deze fantastische dagen ook een keerzijde hebben. Alsof je mega beroerd bent na een avond goed borrelen. Geen idee hoe dat voelt want ik drink niet maar het voelt als een enorme kater. Je kijkt met enorm veel plezier terug op een beregoed feestje én je voelt je beroerd door de drank. Ik ben super dankbaar voor de mooie dagen én het doet pijn omdat het gemis van het niet mogen krijgen van kinderen zo confronterend hard aanwezig is. 

Thuis aangekomen staan mijn 3 mannen mij al op te wachten. Superblij dat ik er weer ben. En ja, dat ben ik natuurlijk ook. Alle emoties komen eruit en dat is goed. Dat lucht op. Dat haalt de eerste druk van de ketel. Al voel ik ook dat deze kater niet gelijk weg is. Dat hoeft ook niet. Het is oke zo. Ik vecht er niet tegen. Ik ben ermee. Ik weet het, dit klinkt misschien wollig maar het is wel de sleutel. Zeg maar het paracetamolletje bij de kater. 

Wil jij ook leren dealen met dit verdriet, schrijf je dan nog snel >>>hier<<< in voor mijn gratis webinar ‘Wanneer verdriet geen pijn meer doet’ op maandagavond 2 mei om 20.00 uur.