Een ode aan mijn moeder

Kinderen leren niet door wat je zegt maar door wat je doet!
Lou Niestadt

Mijn moeder heeft al zolang ik weet een versleten voet. Ze is hieraan al 3x geopereerd, heeft 3x 13 weken in het gips gezeten en 3x maandenlang gerevalideerd om weer enigszins op de been te komen. Beter zal het nooit worden. Iedere operatie is een tijdelijke oplossing. Over een volgende operatie wordt voorzichtig alweer gesproken maar staat voorlopig nog niet gepland. Als mijn moeder haar voet/enkel niet teveel belast, kan ze nog wel even vooruit zo… Voor zolang als dat redelijk pijnvrij gaat. 

Mijn moeder laat zich niet kennen. Mijn moeder ziet altijd dat wat er wel is en wel kan. Hupsend ging ze met een been in het gips de trap af waar mijn vader haar met de rolstoel op stond te wachten voor het dagelijkse portie frisse lucht. ‘Ik kan wel niet in die rolstoel gaan zitten, maar dan kom ik nergens meer. Nee hoor, zitten en gaan met die banaan!’ 

Een flinke wandeling maken, een dagje stadten of slenteren door een museum was al jaren niet meer mogelijk. Ja, in de rolstoel wel en dat deed ze ook zeker maar sindskort staat er een nieuwe bolide in de schuur. Een loopfiets! Precies dezelfde als de eerste fietsjes van mijn nichtjes maar dan een maatje groter. Met de loopfiets kan mijn moeder prima samen met mijn vader 5, 10, 15 kilometer wandelen, kerken bezoeken en mee de honden uitlaten. Zonder moeite, zonder pijn! Echt te gek.

Met haar quiltvriendinnen naar Engeland voor een bezoek aan een tentoonstelling. Eigenlijk een kansloze actie. Niet voor mijn moeder, die huurt gewoon een scootmobiel en crosst daar met gierende banden de zaal door en heeft een te gek weekend.

Leuke, hippe schoenen heeft mijn moeder nooit kunnen dragen. Echt goede schoenen kunnen ze alleen maar saai en seksloos maken. Geen greintje vrouwelijkheid aan. Maar… sinds een paar jaar heeft mijn moeder orthopedische schoenen én een fantastische schoenmaker. Mijn moeder zoekt een hippe schoen uit op internet, de schoenmaker maakt het paar voor haar. Nu loopt ze gewoon op Dr. Martens maar dan precies op maat gemaakt. Natuurlijk wel met gele veters want alles zwart is te saai. Hatsee!

Mijn moeder laat zich niet beperken door een voet die niet wil. In een rolstoel stappen is niet tof, in een scootmobiel stappen is niet echt gaaf, orthopedische schoenen wil je liever niet dragen. Mijn moeder heeft er maling aan, mijn moeder grijpt alle kansen aan om optimaal te genieten van het leven. Supertrots ben ik op haar. 

Wat heeft dit met mij te maken? Alles! Onbewust, door haar gedrag, heeft mijn moeder mij geleerd altijd te kijken naar wat je wel kunt. Naar wat er wel is. En vooral niet in zak en as te gaan zitten mokken. 

In ons zwangerschapsavontuur heb ik niet vaak mijn koppie laten hangen. We keken altijd weer vooruit. Stap voor stap. Altijd ziend wat er wel goed ging. Waren er 13 eitjes weggenomen door de punctie en maar 2 geschikt voor bevruchting, dan waren dat er toch mooi 2. 

Was een poging mislukt, dan pakten we met beiden handen een nieuwe poging weer aan. Nieuwe ronde, nieuwe kansen. 

Toen we uiteindelijk de stekker uit deze expeditie trokken, waren we vooral heel dankbaar voor wat we wel hadden en hebben. Dat we gezond zijn, dat we het goed en fijn hebben samen, dat we leuke dingen kunnen doen, een prachtig huis kunnen kopen, inmiddels 2 fantastische honden hebben, mooie vakanties vieren, tijd hebben om te studeren etc. ect. 

Vorig jaar had ik een ‘kleine’ botsing met onze jongste, 40 kilo wegende, hond. Hij liep me omver en ik scheurde mijn kruisband af. Een tijd van revalideren brak aan en eenmaal weer een beetje op de been, werd ik er uiteindelijk 6 maanden later, toch aan geopereerd. Weer volgende een behoorlijk intensief revalidatietraject. In deze afgelopen anderhalf jaar heb ik misschien 3x flink gebaald. Ik zag vooral de mogelijkheden. Ik had lekker veel tijd om te studeren, te lezen, te schrijven. Letterlijk een stapje terug te doen. 

In die tijd is ook een eierstok verwijderd omdat daar behoorlijke verklevingen omheen zaten. Natuurlijk even slikken. Een eierstok moeten missen, wil je liever niet. Aan een eierstok die extreme, maar dan ook echt extreme buikpijnaanvallen veroorzaakt en toch niet meer kan functioneren, heb je ook niet veel. Dus werd hij verwijderd, was ik dankbaar voor het werk dat hij geleverd had en ben ik blij dat ik nu van de buikpijn en gekke, bloederige afscheiding verlost ben. 

Kijken wat je wel hebt, kijken wat er wel kan, geeft zo ontzettend veel positieve energie. Geeft zoveel kansen en mogelijkheden. Zoveel meer levensgeluk. Ik ben letterlijk een zondagskind, geboren op moederdag, en ik voel me meer dan een zondagskind. Positieve energie, geeft positieve energie terug. 

Dank je wel lieve, lieve mam ♡