Een knoop in je maag

En dan is het ineens zover. Sinds we ons huis verkocht hebben, zijn de maanden, weken, dagen voorbij gevlogen. Waar we eerst nog 4 maanden de tijd hadden om in te pakken, zijn dat nu nog maar 5 dagen! Gelukkig is het inpakken wel voor 90% gedaan. En, staan lieve hulptroepen klaar om ons te helpen met poetsen en verhuizen.

Knoop

Vanmorgen heb ik de sleutel van ons tijdelijk onderkomen opgehaald. Een huis waar we een maand of 7 à 8 (max. hoop ik) gaan wonen totdat ons nieuwe huis klaar is. Maar ik moet eerlijk bekennen dat er langzaam een knoop in mijn buik begint te groeien. Een knoop die best wel een beetje in de weg zit. Een knoop die niet zo leuk is.

Terugblik

Vanmorgen realiseerde ik mij de betekenis hiervan. De afgelopen 10 jaar zijn voorbij gevlogen. En  met ongelooflijk veel plezier hebben we in dit huis gewoond. Het was de beste stap ever om te verhuizen van Warmond naar de Betuwe. We hebben hier een heerlijk leven opgebouwd, nieuwe vriendschappen gesloten, besloten om een fantastische hond in huis te nemen en ik ben hier mijn eigen bedrijf begonnen.

Maar toch die knoop…

Komend weekend nemen we afscheid van dit heerlijke huis, maar vooral afscheid van een belangrijke en heftige periode. Toen we hier gingen wonen, hadden we nog de hoop om hier kindjes te mogen krijgen. Hadden we nog bedacht wat de kinderkamer moest worden. Keken we er naar uit om onze kinderen hier naar school te brengen. Ze te zien spelen op het gezellige hofje. Helaas mocht dat niet zo zijn. En eerlijk, nu ik dit schrijf rollen de tranen over mijn wangen.

Verdriet

Het is heftig om je ineens te realiseren hoe snel de afgelopen 10 jaar zijn verstreken. Ik was 27 toen we hier kwamen, we hadden nog alle tijd van de wereld. Nu ben ik 37 en natuurlijk weet ik dat dat tegenwoordig helemaal niet te oud is om kinderen te krijgen. Maar na 15 jaar is die hoop wel verdwenen. En dat is helemaal oké, we hebben er vrede mee. We genieten van elkaar, van Cartouche, van alles wat we wel hebben. Maar soms, zoals nu, wordt het verdriet weer even opgeschud. En dat is goed. Het mag er zijn en het lucht op.

Nog een stukje knoop

Naast dat we afscheid nemen van een tijdperk, nemen we ook afscheid van onze super lieve buren aan allebei de kanten. Buren die we al in ons hart hadden gesloten voordat we, 10 jaar geleden, een eerste voet over de drempel hadden gezet. Buren die altijd voor ons klaar staan. Die voor Cartouche zorgen als dat nodig is. Meisjes die toen nog sliepen tussen de middag en nu stoere meiden zijn op het middelbaar onderwijs. Natuurlijk blijven we in de buurt en natuurlijk blijven we elkaar zien, maar het gemak dat je even snel bij elkaar binnenloopt is straks voorbij. Wij gaan jullie echt enorm missen.

Nieuw begin

Volgende week trekken we de deur achter ons dicht, een fase die heftig was maar vooral ook heel erg fijn. Ik ben ontzettend blij met de keuzes die we hebben gemaakt. De manier hoe wij met ons verdriet om gaan. Ik kijk liever vooruit maar ontkom er nu niet aan om even terug te blikken. Om bewust afscheid te nemen. Zodat we straks, in ons super mooie nieuwe huis, een nieuw tijdperk ingaan. En daar heb ik onwijs veel zin in.

“Want zelfs als je grootste droom onmogelijk blijkt te zijn, is er van alles mogelijk.”

 

Lieve groet,

Mariska